خبر کشته شدن 26 دانش آموز رو که شنیدم به این فکر افتادم که چقدر توی این چند سال ارزش زندگی ها برامون کم شده و چطور نسبت به دردهای دیگران بی تفاوت شدیم. هر روز اخبار مشابهی رو از جاهای مختلف دنیا می شنویم، متاسف میشیم، خدا رو شکر می کنیم که به جای خانواده قربانیان نیستیم، نهایتا پستی در فیس بوک می زنیم، و بعد از چند روز فراموش می کنیم. خودمون رو در جزیره آسایشمون حبس کردیم و خوشحالیم که این وسط قسر در رفتیم. این چند وقت اغلب با پیش اومدن هر مساله ناخوشایندی، ناخودآگاه از ذهنم می گذره که عادت می کنیم، انگار عادت و فراموشی شده سیستم دفاعی ما در برابر مسائلی که در برابرشون ناتوانیم.
آوای ستاره دوردست 