مرگ در فرهنگ‌های مختلف به اشکال متفاوتی ظاهر شده، در بعضی فرهنگ‌ها به جنبه معنوی مرگ و زندگی پس از مرگ توجه بیشتری شده، و در بعضی‌ها بیشتر تاکید بر جنبه مادی و زندگی دنیویه. ولی در هر حال هر فرهنگی برای مرگ نمادی داره؛ مصری‌ها به اوزيريس خدای جهان پس از مرگ معتقد بودند، هندوها به یاما خدای مرگ، یونانیان به تاناتوس خدای مرگ (لتوس یا مورس در اساطیر رومی)، و همینطور به هادس خدای جهان زیرین و سرزمین مردگان (پلوتو در اساطیر رومی) و همسرش پرسفون (پروسرپینا در اساطیر رومی). در اساطیر نورماندی و بریتانی آنکو مسوول گرفتن ارواح مردگان و هدایتشون به جهان پس از مرگه، و در اساطیر نوردیک اودین و والکیری‌ها خدای مرگ و فرشتگان مرگ هستند. ادیان ابراهیمی هم هر یک با دید منحصر به فردی به فرشتگان مرگ معتقدند، مسلمانها به عزرائیل، مسیحیان به میکائیل و یهودیان به سمائیل؛ فرشتگانی که وظیفه هدایت روح به جهان پس از مرگ رو به عهده دارند. ژاپنی‌ها هم موجودی به نام شینیگامی رو به عنوان خدای مرگ می‌شناسند. (اطلاعات بیشتر در زمینه مرگ در فرهنگ‌ها و اساطیر ملل)
